







Wij lopen door de districten van het platteland Ispica, waar de grassprietjes naar voren gebogen liggen aan het constante blazen van het zeebries, geladen met gezwelde dauwdruppels waarin de zon in de turkooise hemel wordt weerspiegeld. De oude boerderij roept onmiddellijk het idee van zuinigheid, rusticity en de echo van een verre nog zo ongelooflijk vertrouwde era op. Het is een wonder van absolute rust, op een oneindig gebied, een werkelijkheid waarin men kan lachen, grap, schreeuw en liefde zonder iedereen het het weten. Met andere woorden, is het een plaats wij echt ons konden roepen. Vandaag, echter, is het bezit in een staat van verwaarlozing, is de tuin onbeschaafd en met behoefte aan vervanging. Maar uitgerust met de juiste visie, identificeren wij onmiddellijk het belangrijkste concept: bergen wij de twee plattelandshuisjes die daar zijn of wij vernietigen alles en bergen het volume? Één van beide manier, de verbeelding heeft ...