Milaan, Viale Certosa: Een Hemelsblauw Appartement voor Marcovaldo
Dit is misschien de computer vertaling (originele versie)
Stel je een man voor zoals Marcovaldo — een personage gecreëerd door de Italiaanse schrijver Italo Calvino — een eenvoudige, dromerige ziel die verborgen schoonheid weet te ontdekken in de drukte van een grote stad. Zo zou hij dit appartement bekijken: als een zeldzaam, vriendelijk wezen dat toevallig zijn leven binnenwandelde.
Hij was in Milaan, ja, maar in een hoek van de stad die voelde als een belofte: stil in de ochtend, hemelsblauw in de middag en geurig naar regen in de avond.
De woonkamer — zoals de makelaar het noemde — had een groot raam en een openslaande deur naar het balkon. En niet zomaar een balkon, maar een echte: ruim genoeg voor een tafeltje en twee stoelen. Daar zou Marcovaldo, als een verbannen koning die naar zijn troon terugkeert, eten onder de open hemel, zoekend naar wolken of een vlucht duiven tussen de gebouwen.
En dan de badkamer... Ah, de badkamer! Er was een echt raam! Voor iemand die gewend was zich te scheren in mist en schaduwen, was dat kleine venster op de wereld pure luxe. Nu scheerde hij zich in het zonlicht, terwijl hij de bladeren in de binnentuin zag trillen, en voelde hij zich alsof hij op vakantie was.
De slaapkamer — die hij alleen bezette maar met waardigheid — had zo'n groot raam dat het leek alsof je 's ochtends wakker werd in een schilderij. Het licht stroomde ongehinderd naar binnen en liet de lakens glanzen als sneeuw in de zon.
En er waren zelfs twee kasten: één in de hal en één bij de badkamer. Ruim, netjes en met de geur van nieuw hout die vertrouwen gaf. Marcovaldo, die vroeger zijn overhemden oprolde in laden, hing ze nu netjes op, alsof hij zich voorbereidde op een groot feest.
In dit huis was elk raam een belofte. Elke kast een nieuw begin. En elke maaltijd op het balkon een kleine droom die werkelijkheid werd.
Maar het leven had nog een verrassing voor hem in petto: hij had nu een garage. Hij had daar simpelweg zijn fiets kunnen stallen, maar het lot fluisterde hem toe dat het tijd was om een andere droom waar te maken — een eigen auto. En niet zomaar een auto: sinds hij Sbav had verlaten voor Fiat, droomde hij van een hemelsblauwe Fiat 500 met een open dak.
En wie weet? Misschien zou Domitilla zijn uitnodiging voor een ritje accepteren...